قسم به دست های پینه بسته ی کارگر

که کار میکنه از صبح تا خود شب

قسم به چشمان خیس منتظر

که از خستگی شدن ملتهب

قسم به دل های شکسته و در حال شکست

که تا آخر این راه پای عشقش نشست

قسم به اشک هایی که تو زندون ریخته می شه

چشمی که به انتظار یه نفر به در دوخته می شه

قسم دلواپسی و دلشوره ی مادر واسه بچه ش

قسم به آدمای بی پول و بی کار واسه زجه ش

قسم به قلم به همین کاغذ سفید

که اونی رو نشون میده که نوشتید

قسم به دل یه بچه که پاک تر از آبه

به زن نازا که واسه داشتن یه بچه بی تابه

قسم به خودم به افکارم

که با قافیه روی کاغذ میارم

قسم به خود قسم که دوست دارم

اصلا به خود خدا که نکنی انکارم

بترس از من و حرفام بترس

از کتاب و قلمو ترس بترس

بترس

بترس که ترسیدن بعضی جاها لازمه

مثل ترسه سربازی که واسه مرگ عازمه

بترس

از قافیه ها و بیتام

بترس

از حرکت و ایستام

بترس

بترس که ترسیدن حق توست

ترسه یه نگهبان مرزی سر پست

از صدای گلوله و ناله ها

از رنگی ها و ساده ها

بترس

بترس که اگه نترسی ترسوندنت

به شوخی میبینی تا حد جنون رسوندنت

از اخم و از چشمام بترس

بترس آره از نعره هام بترس

مثل لاک پشت توی لاک باش

هوا بودن خطر داره همون خاک باش

تو این زمونه ی لعنتی باید خوف داشت

چون دیدی واسه ترست دیگه مهلت نذاشت

بترس

جون خودت جون هرکی که دوست داری

تو خطر می افته، تو که دوست نداری

بلا سرشون بیاری

پس بیا بترس

بترس

از نوک تیز قلمم

و از بلندی و شکوه علمم

بترس که واقعا ترس دارم

جایی نرو هنوز بات حرف دارم